hiçbir şey yapmak istememek

nefes almaktan bile sıkıldım şuan sözlük

depresyonun major belirtilerinden birisidir.

günümün %90'ı. ama sorumluluklar, sorumluluklar. el mahkum. yapılması gereken şeyler, gidilmesi gereken yerler, katlanılması gereken insanlar var.

son 1 yılımı özetleyen cümle

kendimi bildim bileli lanetim olan durum. hayatım boyunca hiçbir şey için hazırlık yapmayışım, hiçbir kutlamaya mümkün mertebe katılmayışım, buluşmalarda genelde eken taraf oluşum ya da gitsem bile en az bir saat bekletişim bu yüzdendir. temiz çamaşırları katlama zahmetine girmeden sepetten alır alır kullanırım. okullar, kurslar, sınavlar. geç kalmadığım gün neredeyse yoktur. uyandığım an üstüme 10 tonluk üşengeçlik laneti çöker. yataktan kalkmam en az bir saati bulur. sırf tuvalete gitmemek için 3 saat su içmem, üşengeçliğimden iki gün yemek yemem, çakmak bulamadığım için sigara içmem, sevmediğim kanalı kayıp kumanda yüzünden günlerce izleyebilirim. hayat bana, normal insanlara nazaran çok yavaş akıyor.

dünyalar kadar hayalimiz var , zerre isteğimiz yok

istiyorum da noluyo yapamıyorum. en iyisi yapmak istememek.

son 1 haftadır böyle bi haldeydim.üstüne bir de ülke karışınca hiçbir şey isteyesi gelmiyor insanın

şu son sıralar sürekli hissettiğim durum harbiden yoruldum ve dinlenmeye ihtiyacım var

açım yemek yemek istemiyorum hava çok güzel dışarı çıkmak istemiyorum dersim var derse gitmeyi hiç istemiyorum bi değişik hallerdeyim iki gündür

ne okula gidesim ne dışarıya çıkasım var. evime kapanıp yiyecek stoklarımla yaşamak istiyorum dokunmayın bana.

film izliyim dedim izledim, dizi izliyim dedim izledim, müzik dinledim vs. zaman geçmedi. uyusam mı diye düşündüm, bu vakitte uyumak pek iyi değildir o da olmadı. şimdi de uzandım tavanı izliyorum.

su sıralar sadece uyumak geliyor icimden be hiç uyanmamak

bu çok ilginç bir durum ya. böyle arada bir eser. insanda elinde, yanında, kafasında ne varsa fırlatıp boş boş etrafa bakma isteği uyandırır. beni telefon başında yakaladı. saniyeler içinde bir uygulamadan çıkıp diğerine girmekten telefon kafayı yiyecek. hayat bazen çok sıkıcı.

benim rutinim artık. milletin arada bir bir şey yapmayası gelirken benim arada bir yapacağım gelir

şu sıralar hep böyleyim. hayattan zevk alamaz oldum.

şimdi herkes kendine sorsun. şu an nerede ne yapmak istiyorum? kimi dışarda sıcaktan bunalmış serin bir bim ister. kimi dağ taş avm avm gezmek ister. bazıları ise sadece yemek yemek. bir kesim insan yeni başladığı oyunu ölesiye oynamak. suyunu çıkartıp zirveye yerleşmeş. kimileri sevdiğinin yanında olmak... aile, memleket hasreti çekenleri de unutmamak gerek. peki ya ben neden bir şey isteyemiyorum. zevk aldığım onca şey terk edip gitti mi beni? diğer bir soru bu merak ettiğim sorunun cevabı kimde? ben bilmiyorsam kim bilir bu karanlık çukuru? onca heva heves gelip geçici ise artık yeni haritalar açmak sisli yerleri görebilmek istiyorum sanırım. ah bir bilsen dilim dönse neler dicem. en amiyane tabir hangisiyse onla gelcem.

halının üzerine yatıp hiçbir şey yapmak istemiyorum

mutlaka vardığım bir nokta. ne oluyor bilmiyorum ama bir şeyler oluyor ve ben kendimi enerjisiz, isteksiz ve nefes darlığı çekerken buluyorum. hayatımın bir noktası muhakkak ki bu oluyor.

birkaç gündür bir dostum misafirim. bugün iş için birini arayıp aramamayı düşünürken muallakta kalmıştım. ki aramayı zerre istemiyordum. o ara dostum, "içinden gelmiyorsa, arama" dedi, güldüm. gülüşümü görüp "ne oldu?" dedi. cevap verdim; "mevzu içinden gelmeye kaldıysa eğer, benim içimden yaşamak bile gelmiyor." dostum bir anda hiç olmadığı kadar ciddileşip şu efsane cümleyi söyledi: "o zaman sadece olması gerekeni yap." içinden gelmemek, bahane veya gerekçe değildir. herhangi bir iyi ya da kötü şey için. zira bazen sadece olması gereken vardır. ve o olur. bazense olmaması gereken. ve o da olmaz. bu kadar basit. (bkz: içinden hiçbir şey gelmemek)

Bu da bir istektir. (bkz: başlıkta açık aramak) (bkz: Bulmak) (bkz: tebrik kartı )

bir sıkıntıdır. yaşam enerjisi'nin tükenmişliğinden elde edilmiş bir sonuçtur. "üşengeç değilsin, sadece mutsuzsun ve sadece mutsuz insanlar yorgun olur, hiçbir şey yapmak istemezler." (bkz: charles bukowski)

bu bir haktır, durma hakkı. bazen insan, dünya dönüp dururken, güneş doğup batarken ve zaman olanca hızıyla akıp giderken durmak ister. sorumluluklarından, hastalıklarından, borçlarından, dertlerinden, ailesinden ve her şeyden soyutlanıp sadece birazcık durmak ister. böylesi anlarda e-devlet’e girip arama çubuğuna “durma hakkı” yazılması gerek, açılan sayfada neden belirtmeksizin durmak istenilen zaman aralığı seçilmeli, onay butonuna basılmalı ve kaydımız alınmalı. ilgili talebimiz aile ve sosyal politikalar bakanlığınca değerlendirilip onaylanmalı. durma hakkı onaylanan vatandaş, tercih ettiği bir ilde, devletin durmak isteyen vatandaşları için tahsis ettiği, “durak” isimli misafirhanelerde kalmalı. durak’ta her şey ücretsiz olmalı, sınırsız internet, birazcık yemek, isteğe göre alkol ve tütün ürünleri, eh bir de anlayışlı, şefkatli, sabırlı hasta bakıcılar. durak’ta duvar adı verilen bir kısım olmalı, duvarın ardı görünmemeli ama sesi duyulmalı, durma hakkını kullanan iki vatandaş yüzlerini görmeden, isimlerini bilmeden birbiriyle dertleşmeli hatta ağlamalı. durak’ta konaklayan vatandaşların ailelerine de her gün bilgi verilmeli ki merakta kalmasın kimse. yeterince duran vatandaşlar arınmış, dinlenmiş ve bazı meseleleri iç dünyasında halletmiş bir şekilde evine dönmeli. bence bu, muhakkak olması gereken bir hizmet ve haktır.

İşsizlikten midir depresyondan mıdır bilinmez içinden hiç bir şey gelmemesi gibi içinden çıkılması güç vahim bi durum. Artık sevdiğim şeyler pek tat vermiyor. Onların yerine yenilerini ekleyince de aynı şekilde keyif vermeyen illet bir şey olup çıkıveriyor. Büyük bir buhran, iç sıkıntısı. Gece uyumak istersin uyuyamazsın. Sabah da kalkmak gelmiyor mesela içimden. Yediğim yemeğin tadı yok gibi geliyor. Öylesine kaşıklıyoruz işte. Kitap, film, hobi cart curt da yetmiyor. Ve bu 7 yıldır devam ediyor (: Tek olmadığımı düşünüyorum. Tükendik mi biz ya noldu? Buraya kadar mıydı insanın yaşamdan alabileceği haz sınırı? Konudan bağımsız; Musa yalnızlığındayım. Hayat suyundan mahrum. Yol ayrımında. Kavminin aşağıladığı, dağ yolunda kaybolmuş bir Musayım ben. Yeis içindeyim. Yalanlarla çevrili dört bir yanım.

Sadece 4 duvar arasında duvarlarla bakışmak istiyorum.

Bunu yapmana bile imkan vermiyorlar ben diyorum ki ben hiçbir şey yapmadan oturmak istiyorum onlar bana diyor ki nau nau

(bkz: hiçbir şey yapmak istememek) daha evvelden açılmış bir başlık var. Oraya ufak çaplı bi kavimler göçüne ne dersiniz?

sık sık vuku bulan his.

Bütün huzursuzluğum üzerimde. Memnuniyetsizim, alınganım bir de yarın sınavım var ve vizesinden çok düşük aldığım bir sınav. Asla ama asla kalkmak istemiyorum yerimden. Kalkma gücü ver allahım.

Sanki bir kafesin içindeyim kapı açık ama kanatlarım kırılmış.

Sıcaklardan mı bilmiyorum ama hiçbir şey yapasım yok. Hiçbir şey zevk vermiyor. Sosyal medya aşırı sıkıcı bir hal aldı. Film falan izleyeyim diyorum bir şeyler izlemek dinlemek bile istemiyor canım. Çıkayım arkadaşlarımla görüşeyim uzun uzun sohbet edeyim istiyorum ama hazırlanmak ve bu sıcakta çıkmak çok elzem geliyor o yüzden onu da istemiyorum. Yapmam gereken bi kaç bir şey var ama bilgisayarı görmek dahi istemiyorum. İçimi kıpır kıpır edecek bi şeye ihtiyacım var bugün. Bir yandan da aman kimse bana dokunmasın kimsenin sesi bana gelmesin diyorum. Mutsuz değilim ama keyfim yok bugün.